Spordaki üzüntülerimizi maddeler halinde sıralamaya çalışıyorum: -Maçlarda milli marşımız çalınırken, yabancı oyuncuların ağızlarını bile kıpırdatmadan durmaları.. -Yabancı oyuncuların çok olması nedeniyle Türk antrenörlerin bile molalarda Türkçe değil, yabancı dilde konuşmaları.. -Özellikle Türk Milli Takımındaki sporcuların müsabakadan sonraki röportajlarda Türkçe yerine yabancı dilde konuşmaları.. -Maçlardan sonra antrenörlerin yaptıkları açılamalarda; oyundaki eksiklikleri ve sporcularını yanlışlarını anlatmaları.. ( bunların olmaması için dünyanın parasını alıyorlar) -Maçlardan sonra hakemlerin suçlanması..(hakeme rağmen galip gelmesini bileceksin) -Maçları anlatan spikerlerin gereksiz konuşmaları..(her pozisyona yorum yapıyorlar ve bazen bir amigo gibi taraf tutuyorlar) -Tamamının veya çoğunluğunun yabancılardan kurulu takımlarımızın galip geldiği zaman, Türk gecesi veya Türk gücü gibi yorumların yapılması.. -Yetenekli genç oyuncularımızın yedek kulübelerinde oturup, az süre almaları... Bütün bunlar yaşanırken, milli takımlarımızın neden başarılı olmadıklarını tartışıyoruz. Üzüntülerimizi azalttığımız zaman başarı ve mutlu sonuçlar kendiliğinden gelir.